Değerli okurlarım bir müddet aranızda olamadım. Bu haftaki konumuza değinmeden önce sizlere, bu birlikte olamamamın sebeplerinden bahsedeyim. İlk olarak dünyanın en güzel duygularından biri olan teyzelik duygusunu tattım. Ailemize sürpriz yaparak aramıza erken gelmeyi tercih eden, kendisi iki kiloluk ama varlığı ve sevgisi dünyalara sığmayacak kadar önemli ve büyük olan yeğenim, Ankara’dan hepinize masum sevgisini iletti. Ondan ayrılmam çok zor olduğu için de bir süre kendimi izole etmiş oldum. Bu, ilk ve en önemli haberimdi onun dışında bir de son yazdığım kitap olan “Döngü” basılı haliyle Karahan Kitabevi tarafından yola çıktı. Kitapsever herkesin keyifle okumasını dilerim. Önümüzdeki hafta 2 Mart Cumartesi günü, saat 15:00’te, Karahan Kitabevi’nde düzenleyeceğimiz imza gününe katılmak isterseniz de hepinizin onur vereceğini de gururla belirtmek isterim. Şimdi gelelim neden insanlık ölmez bizde dediğime… Hepimiz, geçtiğimiz günlerde tüylerimizi diken diken eden bir taksici cinayetiyle karşı karşıya kaldığımızda, artık kimseye yardım da edemeyeceğiz, insanlık bu son olayla öldü gibi cümleler duyduk. Ancak ben inanıyorum ve biliyorum ki bizde insanlık dediğimiz o güzel olgu, öyle kolay kolay ölmez ve asla da unutulmaz! Şimdi, neye dayanarak bunu söylüyorsun, hayır tüm olanlar, iyilik yaparken dahi düşünmemiz gerektiğini vurguluyor, diyerek düşünceme karşı gelenler olabilir. Ancak daha geçen hafta otobüs yolculuğumda birebir karşılaştığım bir durum, bana bizdeki “insanlık” olgusunun kolay kolay yok edilemeyeceğini kanıtlamış oldu… Bildiğiniz gibi, taksicilik yaparak ailesini geçindirmeye çalışan Oğuz Erge, taksiye aldığı bir cani tarafından üç kurşunla öldürülmüş ve ‘kimseye güvenmeyeceksin!’ diyerek de soğukkanlılıkla kardeşimizin cüzdanını ve telefonunu alıp kaçmıştı. O cani, bir de taksici kardeşimizin telefonundan kızını arayarak babasının can çekiştiğini de ailesine haber vermişti. İşte tüm bunların üstüne, sosyal medya ve diğer tüm medya ağlarında, ‘Artık insanlık öldü!’ cümlelerini üzülerek duymuştuk. Otobüs yolculuğum esnasında, Şereflikoçhisar’da otobanda yanlış otobüse binmesinden dolayı yol kenarında kaldığını söyleyen bir gençle karşılaştık. Otobüs muavini, içinde olduğum aracı durdurup çocuğa yol kenarında, tek başına nasıl kaldığını sorduktan sonraysa, üniversite öğrencisi olduğunu tahmin ettiğim çocuğu sorgusuz otobüse bindirdi. Sorgusuz olması, bizdeki iyilik ve insanlık anlayışının zaten temelinde mevcut bildiğiniz gibi… Ancak başta bahsettiğim taksici cinayetinden ötürü yalnızca benim değil, otobüsteki diğer yolcuların da kısa süreli bir gerginlik hissettiğini söylemeden geçemeyeceğim. Çocuğu otobüse bindiren muavinin sözleri ise; “Yolda kalmış kardeşimizden para alacak değiliz, gel tabii…” olmuş olması, işte bizde bu insanlık ve iyilik dediğimiz olguların kolay kolay yıkılamayacağını göstermiş oldu. Bizler millet olarak hoşgörülü ve iyiliksever bir toplumuz bunun aksi zaten söylenemez ki Çanakkale Savaşı esnasında yapılan ateşkeslerde, karşı cephelere su ve yiyecek vermeyi ihmal etmeyen şanlı bir soydan geliyoruz. Ancak son zamanlarda karşılaştığımız ya da maruz kaldığımız ‘İyilikten maraz doğar!’ ifadeleri ve yaşanan olumsuz olaylar, birine bir yardımda bulunmadan önce en az iki kez düşünmemiz gerektiğini acı tecrübeyle öğretmeye çalışmıyor değil…Yani otobüse alınan çocuğun çantasının içinde herhangi bir silah taşıyıp taşımadığından benimle birlikte diğer yolcuların da şüphelenmiş olması, hepimizin aynı anda soran gözlerle birbirimize bakıp tedirgin olmasından belliydi. Neyse ki yolda kalmış olan çocuk, söylediği gibi Aksaray’da inerek dürüst davrandığını göstermiş oldu. Ama yine de diyorum ki hele de muavinin cümlesinden sonra, insanlık kolay kolay ölmez bizim memlekette… Arada bir çürük çıkabilen her şeyin ayıklanmasına izin vermeliyiz ki sağlam olan diğerleri de çürümesin diye… Yanılıyor muyum sizce?