Ruhum hüzün içinde,kalbim ağlıyor. Küçük bir çocukken atamın sevgi ile bulutların arasından bizi izlediğini düşünürdüm. 10 Kasım sadece anma günü değil,buluşma anı gibiydi benim için. O zamanlarda hüznüm özlem ve ayrılığın verdiği acıdan idi. Oysa...Şimdi... Atamın bulutların arasından bize sitemle baktığını hissediyorum.  Canım çok yanıyor... Yanıyor...Çünkü  Onun eserlerine,inkılaplarına,düşüncelerine sahip çıkamadık  utanıyorum.  İlmi bırakıp,hurafelere daldık.  Utanıyorum ... Türk kelimesini tüm resmi dairelerden çıkardılar. Türk milliyetçiliğini ayaklar altına aldılar ,birşey yapamadık. Utanıyorum.... Ama bil ki benim canım atam,O siyah önlüklü,beyaz yakalı kız çocuğu, sana verdiği söz üzerinde mücadele ediyor. Birgün, başım onümde değil, başım goklerde anacağım seni. Emanetin,emanetimdir. Ruhun şâd, mekânın cennet olsun.